به گزارش خبرگزاری حوزه، کانال دفتر فرهنگی ۵۷ در پستی به انتشار این پرسش و پاسخ پرداخته و نوشته است:
- سؤال
چرا خدا ما را آفرید؟ خدا چرا با ما مشورت نکرد؟ او بدون رضایت ما، ما را آفرید. حالا هم که ما را آفریده به ما اجازۀ خودکشی و برای آن ما را مجازات می کند. مگر نباید اختیار ما دست خودمان باشد؟
- پاسخ
به نظر شما چه زمانی باید خدا دربارۀ آفرینش ما با ما مشورت می کرد؟ پیش از خلقت ما یا پس از خلقت ما؟! حالت سومی هم ممکن نیست.
روشن است که مشورت در هر دو حالت غیر ممکن است. پیش از خلقت ما نبودیم تا با ما مشورت کند. خدا می خواست با شما مشورت کند اما تشریف نداشتید! پس از آفریدن شما هم مشورت درباره آفریدن شما غیر ممکن و بی معناست، چون شما را آفریده و کار تمام شده است.
ممکن است بگویید حالا که ما هستیم و به ادامه حیاتمان راضی نیستیم خدا ما را نابود کند!
اولا هیچ انسان عاقلی به نابودی خود راضی نیست و همگان شب و روز برای ادامه حیات و حفظ حیاتشان می دوند و با عوامل مزاحم حیات مبارزه می کنند. اگر کسی به شما حمله ور شود شما از خود با تمام وجود دفاع می کنید و از خطرها فرار می کنید. پس معلوم می شود راضی نیستید حیاتتان پایان یابد!
ثانیا افرادی که خودکشی می کنند به تصدیق همه روانشناسان در شرایط عادی سلامت روحی و روانی نیستند؛ آنها هم که پس از اقدام به خودکشی موفق نمی شوند و زنده می مانند از کار خود پشیمان می شوند و خود را تخطئه می کنند.
به علاوه خداوند مانع خودکشی کسی نیست. یعنی منع تکوینی ندارد، بلکه منع تشریعی دارد. یعنی خداوند گفته خودکشی به زیان شماست و با خودکشی چیز بدست نمی آورید بلکه آنچه را که دارید از دست می دهید.
چطور اگر کسی خود را نابینا کند تا آخر عمر از نعمت بینایی محروم می شود؟ خودکشی هم پیامدهای زیانبار دارد و خدای مهربان که بندگانش را دوست دارد، آنها را از افتادن در چنین چاهی برحذر داشته است.
گذشته از همه اینها، مگر هستی بخشی کار بدی است یا خداوند جفایی در حق ما کرده که معترض باشیم؟ خدا با خلقت ما بزرگترین لطف را به ما کرده و بالاترین نعمت را که نعمت حیات و هستی است به ما بخشیده است.
اگر کسی هدیه ارزشمندی به ما بدهد ما در عوض به او اعتراض می کنیم یا از او تشکر می کنیم؟ هیچ هدیه ای در عالم همچون هدیه وجود و حیات ارزشمند نیست و ما از شکر چنین نعمتی عاجزیم.
شاید بگویید رنج‌های دنیا یا عذاب آخرت، زندگی را در کام ما تلخ می کند و در نتیجه نبودن ما بهتر از بودن ما خواهد بود!
باید گفت: آنچه از طرف خدا، جز خیر سر نمی زند و عذاب اخروی حاصل رفتارهای نادرست خود ماست. خداوند به ما عقل و اختیار داده و از طریق انبیا هدایت کرده که بتوانیم به رستگاری و سعادت ابدی نایل شویم، اما اگر خودمان با دنباله روی از هوا و هوس راه شقاوت و بدبختی را دنبال می کنیم، باید خود را ملامت کنیم نه خدا را. همانطور که مجرمان و معتادان را به خاطر رفتارشان ملامت می کنیم.
رنج های ناخواسته دنیا هم از نگاه توحیدی، در سعادت ابدی ما تاثیر مثبت دارند. این قانون عالم است که گنج بی رنج به دست نمی آید. رنج گرچه نامطلوب است اما اگر انسان بتواند رنجش را در مسیر رسیدن به گنج قرار دهد، آن رنج نیز نعمت خواهد بود.
با اندکی ویرایش - دکتر محمد فنایی اشکوری - استاد مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره)
